Mniej niż zero.

Nadszedł poranek, niedzielny poranek.
Wszyscy w Polsce ściskali kciuki za Włochów. Śniliśmy przecież jeszcze o Florencji. Obudziła nas jednak brazylijska samba, w jeszcze nie perfekcyjnym, lecz już efektywnym wydaniu. We Florencji zatem nas zabraknie.

Przez ostatnie lata bardzo przyzwyczaiłam się do nazwisk, a to przecież nie one grają. Gwiazdą trzeba być na boisku, a nie żyć legendą zbudowaną na wspomnieniach. W Lidze Światowej widziałam więc zespół, który uczył się siebie. Grupę ludzi gotowych do gry na najwyższym poziomie. Zawodników często zapomnianych przez kibiców, pomijanych - zupełnie niepotrzebnie - przez trenerów. Oglądałam chłopaków, którzy wspólnie walczyli o każdy punkt, set, mecz. Zawodników, którzy przekonani o swojej genialnej wartości, będą walczyć o miejsce w składzie marzeń. Widziałam także duet trenerski, który uczył się swojej pracy i poznawał zawodników. Nie ograniczał drużyny do ścisłej szóstki, rotował składem, dając szansę wszystkim.

I tak oto poznaliśmy lepiej Mateusza Mikę, który pokazał, że nie tylko w przyjęciu, ale i w ataku radzi sobie całkiem nieźle.
Na parkiecie zameldował się także Rafał Buszek, który zaskarbił sobie kibicowskie serca fenomenalnymi atakami i kąśliwymi zagrywkami.
Środkowy duet Kłos&Wroncia udowodnił, że w biało-czerwonych barwach gra układa im się równie efektownie, co w barwach żółto-czarnych.
Mogliśmy też sprawdzić w boju Fabiana Drzyzgę, który momentami był świetnym kreatorem gry.
Do akcji wkroczyła również stara gwardia i pokazała młodym wilkom, że także jest głodna sukcesów.
Mogliśmy podziwiać odradzającego się Miśka Winiarskiego, którego ataki były po prostu efektownie efektywne oraz bomby Mariusza Wlazłego posyłane z prawego skrzydła z prędkością światła, które były tylko prologiem formy naszego atakującego, nękanego kontuzją.
Perfekcyjne przyjęcie Pawła Zatorskiego zaś trenerzy połączyli z obronną wirtuozerią Krzysia Ignaczaka tak, że kibice byli świadkami eksperymentalnego ustawienia z dwoma libero.

Nawet najlepsi aktorzy nie mogą jednak grać bez reżysera, który przygotuje ich do życiowej roli. Słówko należy się więc także naszym trenerom. Stefan i Filip pokazali nam, że nie tracą głowy. Konsekwentnie realizowali wcześniejsze założenia, ufając swojej filozofii. Rotowali składem, dając szansę każdemu i cóż, zdecydowanie nie jest to duet sentymentalny! Nazwiska nie grają. Liczą się zawodnicy i ich aktualna forma sportowa. Korzysta na tym cała drużyna. Chłopcy wiedzą, że trenerzy nikogo nie faworyzują i każdy ma równe szanse. Stefan i Filip wierzą w możliwości tej grupy. Dzięki temu zaufaniu chłopcy również uwierzyli w siebie. Poziom stresu? Mniej niż zero!
Tutaj każdy zna swoją wartość i czuje się potrzebny.
Wypadałoby powiedzieć : tylko Florencji szkoda..!
Szkoda, ale ...
Widziałam team, który walczy o każdy punkt, dla którego nie ma straconych piłek.
Team, w którym panuje świetna atmosfera.
Team, który wzajemnie się wspiera i uzupełnia.
A porażki z Brazylią, Włochami i Iranem? Były, nie przeczę.
Ale najważniejsze, że nasza Reprezentacja wyciągnęła z nich wnioski i potrafiła odpowiedzieć swoją dobrą grą.
Huraoptymizm? W żadnym wypadku!
Rezerwy są i to duże. Zawsze można przyjmować dokładniej, bronić więcej, atakować celniej, blokować lepiej. Ale teraz przynajmniej jest czas, by wszyscy nasi najlepsi zawodnicy spotkali się w jednym miejscu, zdrowi i pełni sił do pracy, by te rezerwy przekłuć na sukces!