czwartek, 31 lipca 2014

Transferowy rollercoaster : Michał Winiarski.







Wszystko zaczęło się w Bydgoszczy, gdy wzorowy uczeń Michał zdecydował, że bardziej od książek i piłki nożnej kocha siatkówkę.



„Told myself that you were right for me

(...)

That was love” 


~ wybrane fragmenty piosenki 
Gotye – Somebody that I used to know







Po Chemiku Bydgoszcz przyszedł czas na szkolenie bojowe w SMS PZPS Spała. Od 2002 do 2005 roku Michał reprezentował barwy klubu spod Jasnej Góry, zdobywając dwa brązowe medale Mistrzostw Polski. W 2005 roku przeniósł się na rok do Bełchatowa, zdobył tytuł Mistrza Polski oraz Puchar Polski i podpisał trzyletni kontrakt z legendarnym Trentino Volley. W 2008 roku wygrał ligę włoską, rok później wspólnie z Trento zajął drugie miejsce, triumfując za to w elitarnej Lidze Mistrzów. W 2009 roku znów wrócił do Bełchatowa. Wygrał dwa kolejne Mistrzostwa Polski, dwa Puchary, srebro i brąz elitarnej Ligi Mistrzów i Klubowych Mistrzostw Świata. W 2013 roku podpisał kontrakt z Fakiełem Nowy Urengoj. Teraz znów wraca do Plusligi.


Winiar to chłopak ze „złotego pokolenia” '83. W 2003 roku był kapitanem reprezentacji juniorów, która wygrała Mistrzostwa Świata. W seniorskiej kadrze Michał ma na koncie srebro złotych Mistrzostw Świata Japonia 2006, srebro Pucharu Świata oraz złoto Ligi Światowej 2012.


Wielokrotnie był wybierany najlepszym przyjmującym poszczególnych imprez.


Michał Winiarski to uosobienie genialnej techniki połączonej z nienaganną precyzją i wyważoną siłą. Winiar potrafi perfekcyjnie grać z blokiem, ma znakomity przegląd boiska, a wartość dodaną stanowi siatkarskie cwaniactwo. Jego tajną bronią jest pojedynczy blok – Winiarski, dzięki swojej boiskowej intuicji, potrafi bezbłędnie odczytać intencje przeciwnika. Dysponuje trudną zagrywką, nękającą „kolegów po fachu” po drugiej stronie siatki. Michał to gwarancja świetnego przyjęcia. Winiar ambitnie walczy o każdy punkt w każdej akcji. Przy nim na boisku dzieje się wiele dobrego. Bez mrugnięcia okiem potrafi wziąć ciężar gry na swoje barki i walczyć o zwycięstwo.





„Dla mnie Winiarski jest najlepszym siatkarzem świata. Michał jest graczem kompletnym. W bloku, ataku, zagrywce, a zwłaszcza przyjęciu jest fantastyczny. On nie ma słabych stron!”


~ Nikola Grbić







Winiar to zawodnik, który w idealnych proporcjach potrafi połączyć ambitną pracę z umiejętnością żartobliwego rozładowania napięcia w zespole. Wraz z Michałem w drużynie gości pozytywna energia, a spirit unosi się gdzieś nad zawodnikami i pcha ich ku zwycięstwu i chwale.





Bo lubi tańczyć, pełen radości – oj tak!
Ciągle gonił wiatr.
Spragniony życia wciąż,
nierzadko gubił coś,
genialny był! 









Michał Winiarski to człowiek, który dzięki swojej sympatycznej otwartości, żartobliwemu usposobieniu i fantazyjnym pomysłom bez problemów czy przeszkód zjednuje sobie ludzi. Jest dobrym duchem drużyny, której dzięki niemu wyrastają skrzydła pozytywnej energii.





„Lubię bardzo dużo się śmiać i lubię żarty. Nie przeszkadza mi nawet, kiedy jestem ich ofiarą. Atmosfera w zespole, wbrew temu co niektórzy mówią, nie jest mało istotna. Ona jest bardzo ważna, prawie najważniejsza. Chemia w drużynie ma wpływ na wyniki.”


~Michał Winiarski 



Misiek to człowiek renesansu – genialnie gra w siatkówkę – w końcu on uwielbia ją, a piłka tu jest i tańczy dla niego – śpiewa, tańczy, rysuje, gotuje i .. zna się na anatomii!









Siatkówka łączy ludzi – to zdanie od dawna nie jest już tylko wyświechtanym sloganem, te słowa mają głębszy sens.
Michał Winiarski swojego najlepszego przyjaciela Mariusza Wlazłego spotkał właśnie dzięki siatkówce. Rozumieją się bez słów. I nadal przyjaźnią.
Odsyłamy Was do wywiadu z Panami W&W, który przeprowadził Krzysiu Wanio. Polecamy! :)



Winiar to błyskotliwy żartowniś, walczący o każdy punkt ambitny fighter, siatkarz, którego nie załamują niepowodzenia. Człowiek wielu talentów. Profesjonalista. Kapitan naszej reprezentacji. Wojownik o sercu do gry i duszy przepełnionej pozytywną energią.
W nadchodzącym sezonie znów ujrzymy go w Pluslidze.
Michał Winiarski wraca do Bełchatowa!
Witamy w domu, Winiar! :)





„Od kilku dobrych lat, jeżeli chodzi o życie rodzinne i siatkówkę, mogę nazwać Bełchatów moim domem. Nie wyobrażałem sobie, żebym mógł wrócić gdzie indziej, dlatego cieszę się, że udało się to tak wszystko zakończyć.”



~ Michał Winiarski







O Michale to już wszystko, na post o Bartku Kurku zapraszam do Siatkary9519 :)

A Wy, Drodzy Czytelnicy, co myślicie o naszym Kapitanie?
Czekamy na komentarze! :)

wtorek, 29 lipca 2014

Transferowy rollercoaster : Michał Kubiak.


Wulkany pozytywnej energii.
Profesjonaliści, dysponujący znakomitą techniką.
Zawodnicy niczym dynamit – walczący o każdy punkt, w każdej sytuacji, w każdym meczu.
Sympatyczni, zawsze uśmiechnięci, radośni żartownisie.
Ambitni pracusie, którzy w siatkówkę grają całym sercem.
Zawodnicy, bez których trudno wyobrazić sobie siatkówkę.
To faceci, dzięki którym w teamie gości spirit.
Nasi fighterzy.
W samo południe przedstawiamy naszych wojownikówMichała Kubiaka na moim blogu i Krzysia Ignaczaka u Siatkary9519.
W najbliższym czasie przedstawimy także sylwetki Michała Winiarskiego i Bartka Kurka.
Bądźcie czujni! Rollercoaster przyspiesza! ;)






Niewielu było takich, którzy o nim pamiętali, gdy 27. 07. 2010 roku Michał Kubiak stawił się w mieście stołecznym Warszawie i podpisał kontrakt z AZS-em Politechniką. Przybył z Włoch, z Volley Padwa, a kojarzyliśmy go przede wszystkim z genialnych występów na plaży w parze ze Zbyszkiem Bartmanem. Jednak kibicowskie serca podbił niemal natychmiast. Ujęła nas pozytywna energia, jaka od niego biła oraz radosna sympatyczność. Znakiem firmowym Michała była kąśliwa, regularna zagrywka i szybki atak przy lewej antence.




Fenomenalna postawa Miśka w Politechnice nie umknęła uwadze możnym tego świata. Prezes Zdzisław Grodecki, znany z „dobrego nosa” do transferów, postanowił o Kubiaka zawalczyć. Stanął więc w szranki z włodarzami stołecznego klubu i zawiłościami pisemnych umów. Walkę zakończył sukcesem.

Ostatecznie Michał Kubiak trafił do Jastrzębskiego Węgla, awansując z nowym zespołem do Final Four elitarnej Ligi Mistrzów, stanął także na podium Klubowych Mistrzostw Świata. Dwukrotnie został brązowym medalistom Plusligi. W 2011 roku został wybrany Debiutem Roku w Plebiscycie Siatkarskie Plusy. Z reprezentacją zdobył 4 medale : brąz Ligi Światowej 2011 oraz Mistrzostw Europy, srebro w Pucharze Świata, a także złoto Ligi Światowej 2012.

Michał Kubiak to ambitny fighter o wielkim sercu, które zawsze zostawia na boisku. Walczy o każdy punkt, bez względu na okoliczności. To siatkarski wojownik! Nie boi się „sprzeczki” z przeciwnikiem – zawsze jest gotowy zaprezentować nie tylko umiejętności sportowe, ale i siatkarską elokwencję. Dzik to wulkan energii, która uskrzydla cały zespół. Wesoły, sympatyczny, pracowity. To facet, bez którego nie można wyobrazić sobie team spirit.




"Uwielbiam takich zawodników jak Michał Kubiak. On nigdy nie odpuszcza, zawsze walczy do końca."


~ Andrea Anastasi


Gwiazda Michała rozbłysła pełnym blaskiem w ubiegłym sezonie. Popularny Dzik był liderem „Pomarańczowych”. Idealna współpraca z Michałem Masnym zaowocowała kosmicznymi zbiciami z lewego skrzydła. Michał grał jak szalony – zdobywał punkty w każdej, nawet najtrudniejszej sytuacji; ciągnął grę swojego zespołu. Był perłą w jastrzębskiej koronie; zawodnikiem-dynamitem, który swoją energiczną grą podrywał drużynę do walki.




„O Michale mogę trochę poopowiadać, bo chłopak gra znakomicie, fantastycznie. To zdecydowanie jego najważniejszy i najlepszy sezon w Polsce. I co najważniejsze jest tak dobry nie tylko jako wojownik, lecz błyszczy w elementach technicznych. W tej chwili to nasz najważniejszy skrzydłowy, który bardzo dobrze przyjmuje, serwuje i broni. Cieszy mnie to tym bardziej, że to typ pracusia, który zasuwa ciężko każdego dnia. I wreszcie ma wyniki tej pracy. „


~ Lorenzo Bernardi





Niestety, każdy rozdział w każdej – nawet najpiękniejszej - historii kiedyś się kończy. O Miśka znów upomnieli się możni tego świata. Niedawno dowiedzieliśmy się, że Michał podpisał kontrakt z Halkbankiem Ankara.

Życzymy więc Michałowi zdrowia, szczęścia i sukcesów!
Jedno jest jednak pewne. Nie tylko Jastrzębski Węgiel, ale i cała Plusliga straciła swoją „duszę i serce”.
Michał, będziemy tęsknić!




Zapraszam do Siatkary9519 na tekst o Krzysiu Ignaczaku :)

A Wy, Kochani Czytelnicy, co myślicie o naszych wojownikach? 
Piszcie! :)

sobota, 26 lipca 2014

Transferowy rollercoaster : Mariusz Wlazły.







W 2003 roku Mariusz zjawił się w Bełchatowie. Był trzecim atakującym w zespole. Skra miała jednak w tym czasie kłopoty na prawym skrzydle. Podstawowy atakujący był kontuzjowany, w zastępstwie grał jego zmiennik. Pech (?) chciał, że w jednym z meczy również nabawił się kontuzji. Na placu boju pozostał tylko młodziutki Wlazły. Wszedł na boisko i … już nie zszedł. – jak relacjonował mi mój tata :)

Wówczas pewnie nikt nie zdawał sobie sprawy z tego, że ten mecz będzie tylko preludium bełchatowskiej przygody młodego atakującego. Podczas tych dziesięciu lat Mariusz Wlazły stał się w Bełchatowie ikoną. Legendą klubu i miasta. Niedawno przedłużył kontrakt o kolejne trzy lata. Mówisz Skra – myślisz Mariusz Wlazły.



„Przywiązanie Mariusza do Skry, wszystkie sukcesy w żółto-czarnych barwach, opaska kapitana, skuteczna gra oraz walka o każdą piłkę wiele dla nas znaczą. Chcemy, aby trwało to jak najdłużej”

~ Konrad Piechocki. 


Bełchatowski bombardier doprowadził Skrę do ośmiu tytułów mistrzowskich i jest jedynym zawodnikiem, który od początku tworzy ze Skrą złota historię.



„Kto ma Mariusza Wlazłego, ten ma Mistrzostwo Polski” 

~ Paweł Papke


Wlazły zapisał na swoim koncie także sześć triumfów w Pucharze Polski, trzy medale (dwa srebra i brąz) Klubowych Mistrzostw Świata oraz srebrny i dwa brązowe medale elitarnej Ligii Mistrzów.

Lista indywidualnych osiągnięć Mariusza Wlazłego to przysłowiowa skrzynia bez dna. Mariusz wielokrotnie był wybierany najlepszym atakujący, punktującym, zagrywającym, czy MVP poszczególnych turniejów. Pięciokrotnie obrano go najlepszym siatkarzem Plusligi. 







Z reprezentacją zdobył srebro na złotych dla nas Mistrzostwach Świata Japonia 2006, był w gronie trzech najlepszych zawodników całego turnieju, ramię w ramię z przesławnym Gibą.

Niestety, później rozegrała się wieloodcinkowa story o absencji Mariusza w drużynie narodowej. Historia zakończyła się happy-endem. Najlepszy polski atakujący znów założył biało-czerwoną reprezentacyjną koszulkę i wspólnie z kolegami przygotowuje się do wrześniowych Mistrzostw Świata.



„Czemu wróciłem do reprezentacji Polski? Istotnym powodem było to, że związek w końcu zadbał o ubezpieczenie i inne kwestie organizacyjne. Poza tym doskonale znam Stephane'a. Wróciłem, żeby mu pomóc.”

~ Mariusz Wlazły






Mariusz wnosi do drużyny kosmicznie fenomenalny pierwiastek galaktycznej gry. W trudnych chwilach bierze ciężar gry na swoje barki – potrafi sam wygrać seta, a nawet cały mecz. Trudne sytuacje wyjaśnia kapitalnymi zagrywkami; śle w pole przeciwnika absolutne bomby. Atakuje z prawego skrzydła z niespotykaną u atakujących szybkością. Mariusz to himalajski zasięg, zegarmistrzowska precyzja i inteligentna błyskotliwość ataku.






Drużyna czuje się pewniej u boku Wlazłego, dzięki jego opanowaniu, siatkarskiej nieustępliwości i niebanalnym umiejętnościom.


„Przez parę poprzednich sezonów uzyskiwaliśmy bardzo dobre rezultaty, czasami chyba nawet powyżej naszych umiejętności. Te sukcesy były udziałem fantastycznie grającego Piotrka Gruszki, MVP EURO 2009, a potem Zibiego Bartmana, który przeżył dwa świetne sezony jako atakujący biało-czerwonych. Były więc okresy bardzo dobrej gry, ale nawet wtedy mieć w drużynie Mariusza Wlazłego, a go nie mieć, to dwie zupełnie inne sytuacje. Mariusz jest potrzebny, bo, przynajmniej w mojej opinii, jest najlepszym zawodnikiem na tej pozycji, jakim dysponujemy. (…) Jest profesjonalistą. Da kadrze najwyższą jakość.”

~ Bartosz Kurek dla Przeglądu Sportowego



„Drużyna z nim, a bez niego, to przepaść.”

~ Jakub Markiewicz


Wlazły to człowiek, który dzięki swojej charyzmie buduje w drużynie ducha walki, scala zespół, kształtując jego charakter.


„Podobało mi się to, co robił Wlazły, gdy drużynie nie szło. Nie chodzi o grę, tę wszyscy chwalą, ale o to, jak biegał, poklepywał chłopaków, próbował zbierać ich do kupy. To oznacza, że on może tę drużynę sklejać.”

~ Ryszard Bosek


Mariusz to siatkarz, który nie przejmuje się niepowodzeniem, a swój błąd natychmiast tuszuje kolejną, już skuteczną akcją. Zwykliśmy mówić, że Wlazły to człowiek bez układu nerwowego, bowiem presja tylko mobilizuje go do lepszej gry.


„Mariusz to zawodnik z innego świata. Od 30 lat siedzę w siatkówce, ale takiego gracza nie spotkałem. Pewnie, że każdy siatkarz może coś poprawić, ale wasz atakujący byłby gwiazdą w każdym klubie na świecie.” 

~ Daniel Castellani


Na krytykę pod swoim adresem zwykle odpowiada na boisku – serią znakomitych zagrywek lub skutecznych ataków, udowadniając, że jest siatkarzem z absolutnie najwyższej półki.

Naturalna skromność i pokora idą w parze z szacunkiem dla przeciwnika; Mariusz nie lekceważy żadnego rywala. Ciężko pracuje na swoją formę i jest bardzo krytyczny w ocenie samego siebie; dużo od siebie wymaga.




Mariuszowe serce bije dla siatkówki, jest ambitne, walczące, cierpliwe i .. wrażliwe na potrzeby innych. Stąd pomysł na Fundację Wlazłego oraz zaangażowanie w niezliczone akcje charytatywne.


Osobowość walczaka, siatkarska konsekwencja, charyzma i fenomenalne umiejętności oraz oddanie barwom klubowym - żółto-czarne serce, bijące w rytm Bełchatowa. W naszych oczach Mariusz Wlazły zasługuje na miano kapitana idealnego.


„Od PGE Skry dostałem wszelką pomoc, zawsze mogłem liczyć na wsparcie ludzi z Bełchatowa. To są moi Przyjaciele przez duże „P” .
Skra – my house, my team”

~ Mariusz Wlazły








A Wy, Kochani Czytelnicy, co sądzicie?
Piszcie w komentarzach! :)

środa, 23 lipca 2014

Transferowy rollercoaster : Aleh Akhrem.

Każda drużyna musi mieć swojego kapitana.
Czy są jakieś kryteria, według których jest On wybierany? Różnie z tym bywa.
Często tą jakże ważną rolę pełnią najbardziej doświadczeni siatkarze, bądź ci, którzy mają największy staż w danym klubie. Czasem kapitana wybiera drużyna, a czasem jest to jednogłośna decyzja trenera.

(...)

Przyjechał do Polski jako Aleh Akhrem, srebrny medalista Ligi Mistrzów i kapitan reprezentacji Białorusi. Dnia 14. maja 2009 roku klub z Rzeszowa ogłosił, że pozyskał nowego zawodnika na pozycję przyjmującego. Białorusin podpisał roczny kontrakt z opcją przedłużenia… wtedy jeszcze nikt się nie spodziewał, że zostanie on przedłużony o tyle lat.



Więcej o Alku u Siatkary9519 :  www.mylife-asiaa.blogspot.com.
Serdecznie zapraszamy do czytania i komentowania :)
Transferowy rollercoaster, trzymajcie się!

sobota, 19 lipca 2014

Transferowy rollercoaster : Miguel Angel Falasca& Płamen Konstantinov.



* fot. skra.pl



Pojawił się w Bełchatowie, by zakręcić przeciwnikami na siatce. Zapamiętaliśmy go jako znakomitego rozgrywającego, który posyłał piłki do Mariusza Wlazłego z prędkością światła, preferował grę szybką i kombinacyjną. Przez cztery lata był mózgiem zespołu, z którym osiągnął wiele sukcesów. Po sezonie 2011/2012 pożegnał się z klubem....



29. kwietnia 2013 roku klub z Bełchatowa ogłosił powrót Migueala, ale jako .. trenera, w kieszeni mającego samolotowy bilet, na plecach bagaż siatkarskich doświadczeń, uśmiech na ustach i Skrę w sercu.


Nikt nie wiedział, czego można spodziewać się po Miguelu – trenerze. W Bełchatowie jednak jest akcent na wzajemne zaufanie, dlatego też Konrad Piechocki – sternik bełchatowskiego klubu, dał szansę Falasce. Szansę, której Miguel nie zmarnował. Właśnie za nim do Bełchatowa przybyli dwaj fenomenalni Argentyńczycy; genialne dzieci genialnych ojców – Facundo Conte i Nicolas Uriarte, na „stare śmieci” wrócił też Stefan Antiga, do Skry dołączyli Andrzej Wrona, Wojtek Włodarczyk, Samuel Tuia i Aleksa Brdović. Trener Falasca wprowadził swoje porządki i powstał prawdziwy team spirit oparty na ambitnej pracy, woli walki i kapitalnej atmosferze. W Bełchatowie wszyscy czuli się znakomicie, otuleni ciepłym uśmiechem kibiców, życzliwą troskliwością działaczy i siatkarskim profesjonalizmem młodego trenera. Falasca tchnął w Skrę nowego ducha, który unosił się nad halą Energia, uskrzydlając zawodników. Miguel pokazał, że bazując na swoich zawodniczych doświadczeniach, znajomości polskiej ligi, specyfiki narodu oraz samej Skry, można zbudować team rangi mistrzowskiej. Trudne momenty, jakie bez wątpienia przeżywali bełchatowianie odpadając z Pucharu Polski oraz Pucharu CEV, tylko umocniły ducha drużyny, budowanej przez Miguela Falaskę. Lekcje odrobione przez szkoleniowca i zespół po przegranych tie-breakach zaowocowały znakomitą postawą podczas Mistrzostw Polski. Pewna siebie i swoich umiejętności Skra kroczyła od zwycięstwa do zwycięstwa z uśmiechem na ustach, bawiąc się siatkówką. 27. kwietnia 2014 roku chłopcy przypięli do koszulek ósmą gwiazdę, a Miguel Angel Falasca został królem bełchatowskiej siatki.








"Zmierzamy w jednym kierunku. Chcemy coś osiągnąć. I to jest najważniejsza wartość tej drużyny – mamy wspólny cel i do niego dążymy. Taka mentalność została zaszczepiona przez Miguela. To On każdego dnia przychodził i powtarzał nam, że jesteśmy drużyną. To Jemu zawdzięczamy tak dobrą atmosferę w zespole, a uporządkowanie tak wielu czynników nie jest łatwą sprawą"

~ Samuel Tuia (dla s-w-o.pl)


Nowy sezon przyniesie młodemu trenerowi nowe wyzwania. Przed bełchatowianami powrót do elitarnej Ligi Mistrzów.
Czy w równie wielkim stylu, co powrót na szczyty naszej rodzimej ligi? W Bełchatowie już zacierają ręce.


Czekamy więc z niecierpliwością i z zaciekawieniem będziemy śledzić karierę Miguela Falaski, który przybył, zobaczył i zwyciężył w imponująco mistrzowskim stylu.






*fot. cev.lu



Przygodę z siatkówką rozpoczął w wieku 13-stu lat. Pierwsze kroki stawiał w jednym z lepszych bułgarskich klubów – Levski Sofia. W swojej bogatej karierze bronił barw 13-stu klubów, wiele lat spędzając w lidze greckiej.

Pechowa trzynastka?
W żadnym wypadku!


Wizytówką Konstantinova było atomowe zbicie i piekielnie mocny serwis. Płamen to siatkarski cwaniak – wykańczał akcje z precyzją pokerzysty.





Próbkę swoich nieprzeciętnych możliwości zaprezentował także w Pluslidze.
W sezonie 2005/2006 zawędrował do Jastrzębia, zostając wicemistrzem Polski. Zdobył także wtedy tytuł dla najlepszego obcokrajowca naszej ligi.


Polskę pokochał. Przypadła mu do gustu siatkarska otoczka i uwielbienie kibiców.


„Polska to siatkarskie eldorado. Mam z waszego kraju fantastyczne wspomnienia. Kibiców, meczów. Wszystkiego. Polska na zawsze pozostanie w moim sercu.”



~ Płamen Konstantinov



Wspólnie z reprezentacją Bułgarii zdobył brąz na Mistrzostwach Świata 2006 w Japonii.

Po zakończeniu kariery sportowej poświęcił się trenerce. Prowadzona przez niego w sezonie 2012/2013 Gubiernija Niżny Nowogród wyeliminowała z Pucharu CEV naszą PGE Skrę Bełchatów.


Niedawno Konstantinov wcielił się w rolę strażaka, którego zadanie polegać będzie na ugaszeniu pożaru w bułgarskiej siatkówce. Siatkarz-legenda przejął schedę po Camillo Placim i objął stanowisko selekcjonera reprezentacji Bułgarii.


Bułgarscy kibice mają nadzieję na siatkarski cud, by za przyczyną Konstantinova do kadry powrócili tacy zawodnicy jak Matey Kazijski, Andrey Zhekov czy Boyan Yordanow.


Czy magikowi wystarczy magii, by „zaczarować” wielkich siatkarzy?
Czas pokarze!



A Wy, Kochani, co sądzicie o naszych dzisiejszych bohaterach? Piszcie! :)

wtorek, 15 lipca 2014

Transferowy rollercoaster : Stefan Antiga





Było ciche, spokojne południe 01.04.2007 roku. Na stronie PGE Skry Bełchatów ukazała się notatka, która wstrząsnęła siatkarskim światkiem. Kibice wstrzymali oddech. Siatkarskie media zwietrzyły sensację i zaczęły drążyć temat.



Jak to?
Taka gwiazda!
I to w naszej Pluslidze!
Prawdziwy hit transferowy!


Czar prysł już drugiego dnia. Hit transferowy okazał się tylko „niewinnym” prima-aprilisowym żartem bełchatowskich sterników. Kibice zmarkotnieli, zawiedzeni takim obrotem sprawy. Media uciekły w poszukiwaniu nowych sensacji.


Tego pamiętnego dnia zapewne nikt nie spodziewał się, że niewinna plotka, transferowy żart stanie się ciałem. 30 maja 2007 roku Stephane Antiga naprawdę podpisał kontrakt z multimedalistami Polski.
Radość zaświeciła nad Bełchatowem. Promienie szczęścia rozświetliły swoim blaskiem halę Energia.
A Stefan?
Stefan został na dłużej.
Podbił serca kibiców ciepłą otwartością i szczerym optymizmem. Zaimponował pracowitością i oddaniem dla żółto-czarnych barw.


"Muszę przyznać, że bardzo dobrze mi się tutaj żyje. Oprócz tego, że nie mogę się nauczyć waszego bardzo trudnego języka, to wszystko jest ok (śmiech)"
         
                                                                                                                              ~ Stefan Antiga



Przez blisko siedem lat mogliśmy podziwiać jego profesorskie ataki, które przyprawiały o ból głowy blokujących. Stefan był także gwarancją stabilnego przyjęcia; był wzorem dla młodszych kolegów, cierpliwie dzielił się siatkarską wiedzą. Dał się poznać również dzięki kąśliwej zagrywce flot, która doczekała się nowej, pochodzącej od jego nazwiska nazwy. Dziś większość naszych flotowców próbuje posyłać w pole przeciwnika przesławną Antigówkę, mało komu jednak udaje się zrobić to z taką dozą wirtuozerii jak przyzwyczaił nas do tego Stefan.


Znakiem firmowym Stefana była (i jest) siatkarska intuicja. To niebanalna zaleta, stawiająca Antigę w kategorii zawodników fenomenalnych. Intuicji bowiem nie da się wytrenować. To dar, który Stefan bezbłędnie wykorzystywał, broniąc piłki nie do obrony, blokując ataki nie do zablokowania.
Antiga to zawodnik, który potrafił być mentalnym przewodnikiem zespołu; mentorem, który wnosił do drużyny spokój i pewność siebie.








Polscy kibice pokochali tego skromnego, pracowitego, przesympatycznego zawodnika całym sercem, które Francuz podbił bez problemu swoją charyzmatycznością i fenomenalnymi umiejętnościami. Nikt nie miał także wątpliwości, że Polska stała się siatkarskim azylem, bezpieczną przystanią, prawdziwym domem Stefana Antigi.




Ważne jest zainteresowanie, jakim cieszy się siatkówka w Polsce. Takiego zainteresowania siatkówką, nie tylko kibiców, nie spotkałem nawet we Włoszech. Siatkówka, to nasz zawód. W takich warunkach i okolicznościach, uprawiać ten zawód, to naprawdę coś wspaniałego. Kiedy z trybun czujemy wielkie wsparcie kibiców, można znieść najcięższy mecz. Najwierniejsi kibice towarzyszą nam w każdym meczu, bez względu na to, gdzie go gramy. Jeżdżą z nami po całym świecie. Czujemy, że trenujemy, pracujemy, nie tylko dla siebie, ale także dla publiczności.”

                                                                                                                            ~ Stefan Antiga


Miłość niesie za sobą zaufanie.
Zaufanie prowadzi do zobowiązań.
A zobowiązania należy wypełniać.

Kibice pokochali więc Stefana.
Stefan pokochał Polskę i Polaków.
Zaufanie zaś okazał Polski Związek Piłki Siatkowej i 24 października 2013 roku Stefan został pierwszym trenerem Reprezentacji Polski.

Historia zatem znów rodzi się na naszych oczach, a Stefan jako bohater dynamiczny gra w niej pierwsze skrzypce.



"Zna się na siatkówce i ma w sobie to coś, co pozwoli mu stworzyć ducha drużyny. On będzie w stanie przekazać własny pomysł na siatkówkę. To niezbędne, by osiągać sukces. (...) To jest znakomity zawodnik i wspaniały człowiek. Znam go od lat i znam jego plusy i minusy. Ma wszystko, by być wielkim trenerem. Jestem tego pewny"


                                                                                                                             ~ Philippe Blain




Myślę, że nikt tak dobrze nie zna tego środowiska, tej specyfiki szatni, boiska, jak Stephane. W dodatku nie budzi żadnych kontrowersji jako człowiek, a jednocześnie ma jedną ważną zaletę, że mówi po polsku. Jest to człowiek o niezwykłej osobowości, a co ważne - mający autorytet w grupie .“

                                                                                                                              ~ Konrad Piechocki




Młody trener ma na swoim koncie udane kwalifikacje do przyszłorocznych Mistrzostw Europy, historyczny triumf nad Brazylią w Brazylii, mecz pod gołym niebem na Foro Italico, sześć zwycięstw i sześć porażek w elitarnej Lidze Światowej 2014.
Lecz te najważniejsze mecze dopiero przed Stefanem.
Wrześniowe mistrzostwa, polskie Mistrzostwa Świata zbliżają się wielkimi krokami.
O jakość występu Polaków w tym turnieju, prawdziwym siatkarskim święcie jesteśmy spokojne.
Znamy już bowiem przypadki trenerów, którzy z dresów wskakiwali w garnitury i wygrywali coś pięknie wielkiego.
A historia lubi się przecież powtarzać …




Chcę stworzyć grupę i poprowadzić ją na podium mistrzostw świata, a także chcę, by w zespole widoczny był progres. Chcę zbudować zespół z najlepszych na dany czas zawodników i stworzyć z nich drużynę, która poradzi sobie w każdej sytuacji i wykorzysta swoje możliwości maksymalnie, a także będzie ciągle lepsza i lepsza, i lepsza.
Nie potrzebuję paczki kumpli lecz facetów, którzy będą w stanie jako grupa pracować na tyle dobrze, by nawzajem podnosić swoje umiejętności i odnieść sukces w trudnym sezonie. To ma być team, który zbuduje atmosferę walki .”

                                                                                                                      ~ Stefan Antiga










poniedziałek, 14 lipca 2014

Transferowy rollercoaster - 3,2,1 start!

Siatkarze.
Przychodzą. Rozkochują. Odchodzą.
Niektórzy zostają na dłużej.
Inni – na zawsze.

Welcome in our world.

volleyworld&mylife presents :

transferowy rollercoaster

coming soon
tomorrow, 14:00

fight, hope, love

this is volleyball!


Mniej niż zero.

Nadszedł poranek, niedzielny poranek.
Wszyscy w Polsce ściskali kciuki za Włochów. Śniliśmy przecież jeszcze o Florencji. Obudziła nas jednak brazylijska samba, w jeszcze nie perfekcyjnym, lecz już efektywnym wydaniu. We Florencji zatem nas zabraknie.

Przez ostatnie lata bardzo przyzwyczaiłam się do nazwisk, a to przecież nie one grają. Gwiazdą trzeba być na boisku, a nie żyć legendą zbudowaną na wspomnieniach. W Lidze Światowej widziałam więc zespół, który uczył się siebie. Grupę ludzi gotowych do gry na najwyższym poziomie. Zawodników często zapomnianych przez kibiców, pomijanych - zupełnie niepotrzebnie - przez trenerów. Oglądałam chłopaków, którzy wspólnie walczyli o każdy punkt, set, mecz. Zawodników, którzy przekonani o swojej genialnej wartości, będą walczyć o miejsce w składzie marzeń. Widziałam także duet trenerski, który uczył się swojej pracy i poznawał zawodników. Nie ograniczał drużyny do ścisłej szóstki, rotował składem, dając szansę wszystkim.

I tak oto poznaliśmy lepiej Mateusza Mikę, który pokazał, że nie tylko w przyjęciu, ale i w ataku radzi sobie całkiem nieźle.
Na parkiecie zameldował się także Rafał Buszek, który zaskarbił sobie kibicowskie serca fenomenalnymi atakami i kąśliwymi zagrywkami.
Środkowy duet Kłos&Wroncia udowodnił, że w biało-czerwonych barwach gra układa im się równie efektownie, co w barwach żółto-czarnych.
Mogliśmy też sprawdzić w boju Fabiana Drzyzgę, który momentami był świetnym kreatorem gry.
Do akcji wkroczyła również stara gwardia i pokazała młodym wilkom, że także jest głodna sukcesów.
Mogliśmy podziwiać odradzającego się Miśka Winiarskiego, którego ataki były po prostu efektownie efektywne oraz bomby Mariusza Wlazłego posyłane z prawego skrzydła z prędkością światła, które były tylko prologiem formy naszego atakującego, nękanego kontuzją.
Perfekcyjne przyjęcie Pawła Zatorskiego zaś trenerzy połączyli z obronną wirtuozerią Krzysia Ignaczaka tak, że kibice byli świadkami eksperymentalnego ustawienia z dwoma libero.

Nawet najlepsi aktorzy nie mogą jednak grać bez reżysera, który przygotuje ich do życiowej roli. Słówko należy się więc także naszym trenerom. Stefan i Filip pokazali nam, że nie tracą głowy. Konsekwentnie realizowali wcześniejsze założenia, ufając swojej filozofii. Rotowali składem, dając szansę każdemu i cóż, zdecydowanie nie jest to duet sentymentalny! Nazwiska nie grają. Liczą się zawodnicy i ich aktualna forma sportowa. Korzysta na tym cała drużyna. Chłopcy wiedzą, że trenerzy nikogo nie faworyzują i każdy ma równe szanse. Stefan i Filip wierzą w możliwości tej grupy. Dzięki temu zaufaniu chłopcy również uwierzyli w siebie. Poziom stresu? Mniej niż zero!
Tutaj każdy zna swoją wartość i czuje się potrzebny.
Wypadałoby powiedzieć : tylko Florencji szkoda..!
Szkoda, ale ...
Widziałam team, który walczy o każdy punkt, dla którego nie ma straconych piłek.
Team, w którym panuje świetna atmosfera.
Team, który wzajemnie się wspiera i uzupełnia.
A porażki z Brazylią, Włochami i Iranem? Były, nie przeczę.
Ale najważniejsze, że nasza Reprezentacja wyciągnęła z nich wnioski i potrafiła odpowiedzieć swoją dobrą grą.
Huraoptymizm? W żadnym wypadku!
Rezerwy są i to duże. Zawsze można przyjmować dokładniej, bronić więcej, atakować celniej, blokować lepiej. Ale teraz przynajmniej jest czas, by wszyscy nasi najlepsi zawodnicy spotkali się w jednym miejscu, zdrowi i pełni sił do pracy, by te rezerwy przekłuć na sukces!


środa, 2 lipca 2014

Do celu!

Polska vs. Iran

comming soon

Fight. Hope. Love.

This is volleyball!

idealny hymn dla Kibiców i Siatkarzy, prawda?