Mundialowy pamiętnik, part 6.

Fight.
Hope.
Love.
#This is volleyball!

Siatkówka to chyba jedyna dyscyplina sportu, w której WSZYSTKO jest możliwe.
Jedyny sport, w którym w trakcie meczu odczuwasz tak skrajne emocje.
W jeden chwili skaczesz z radości, by w drugiej mieć ochotę schować głowę w poduszkę i uronić kilka drogocennych łez. Zależy tylko, w którą stronę wiezie Cię Twój siatkarski rollercoaster.
Nasz pojechał w górę. I za to DZIĘKUJĘ!

P O L S K A  3 : 2  B R A Z Y L I A 

Drużynę poznajemy po tym jak kończy mecz, nie jak go zaczyna.

Wczoraj, po trzecim secie, pewnie wielu było wątpiących.

Piękno siatkówki polega jednak na walce.

A tą walkę widziałam we wczorajszym spotkaniu na każdym kroku.

Walczyliśmy z własnymi słabościami (momentami), Brazylią, sędziami.

Walkę zakończyliśmy sukcesem.

A radość, jaką wczoraj Chłopcy okazywali po każdym zdobytym punkcie, chwytała za serce nawet największych twardzieli.

Bo na tych mistrzostwach, poprzez wszystkie tie-breaki, narodził się team spirit, któremu wczoraj, w czwartym secie wyrosły skrzydła. Na tych skrzydłach pofrunął przez set piąty do zwycięstwa. 

A ja?

Ja jestem dumna, bo jestem Polką.

A mistrzostwa?

Te mistrzostwa przybierają wszystkie barwy tęczy.

Nad polskim niebem świeci słońce, które czasami musi "odkurzyć" ciemne chmury, a "odkurzaczem" jest - trzeba przyznać - fenomenalnym :)

Po tie-breaku z Brazylią uściskałam rodziców, skakaliśmy z radości.

Znów pojawiły się łzy - 

drogocenny wyznacznik dumy, szczęścia i miłości do siatkówki.

#GoPoland

#TeamPoland