Mundialowy pamiętnik, part 5.

Kocham Argentyńczyków.
A ogrom tej miłości uświadomiłam sobie po ich wczorajszym meczosie z USA.
Oczywiście, że zagrali dla siebie. Dla swojej Ojczyzny. Zagrali o zwycięstwo, by pożegnać się w glorii chwały z naszym krajem, naszymi kibicami. I za to im chwała, bo to postawa iście mistrzowska. Nie mając o co grać, zagrali o wszystko. Chłopcy , DZIĘKUJĘ , bo zagraliście też dla nas :)

Grupa śmierci.
Chyba nikt nie ma co do tego wątpliwości.
Brazylia, Rosja, Polska.
Prawdziwa rywalizacja rozpoczyna się właśnie teraz, a wcześniejsze dreszczowce były zapewne jedynie prologiem, przystawką do siatkarskiej uczty, która czeka nas już jutro.
Kto kogo zje?
Nie mogę sobie tego nawet wyobrazić.
Ale kiedy tak "siedziałam" przed telewizorem podczas meczu z Iranem i przeżywałam w euforii każdą piłkę pierwszych dwóch setów, by przez dwa kolejne wpatrywać się w ekran ze zgrozą, a na końcu uronić łzy szczęścia, to wierzcie mi lub nie, widziałam Drużynę gotową do walki z każdym, o najwyższe cele.

Polska, biało-czerwoni!


#WiniarStayStrong