Z tokijskiego pamiętnika #1

Za górami, za lasami, za siedmioma rzekami, a może wcale nie tak dawno i nie tak daleko?

W Kaliszu, w słoneczny dzień, zgaszony przez ogromną chmurę burzową, w upalny, letni dzień spłukany deszczem, siedziałam i myślałam. 

Lubię deszcz, przynosi oczyszczenie. Może wczoraj, w Tokio, też zaczęło padać, gdzieś między drugim a trzecim setem meczosu z Francją, najpierw powoli, spokojnie, równo i miarowo, a potem coraz szybciej i mocniej. I przyniósł ten deszcze istne katharsis.

Nie poznawałam chłopaków. Otwierając szeroko moje zielone oczyska, wpatrywałam się w ekran z niedowierzaniem. No bo jak to, moi Mistrzowie oddają kolejne punkty bez walki? Niemożliwe! Czekałam, pełna konsternacji na siatkarski cud. I cud się zdarzył. 

Bo kto nie wygrywa 3:0, przegrywa 3:2 ;)

I znajdą się malkontenci, którzy stwierdzą, że tie-break z Kanadą to już przesada, że z Francją to okej, ale z Kanadą nie wypada, że Mistrzowie Świata to wszystkie meczosy za trzy zero powinni wygrywać w porywach do trzy jeden, że meczos owszem, wygrany, no ale co to za styl, że nie uchodzi, że po co gra Mika, czemu powołali Nowakowskiego, że na challengu to się nikt nie zna, a w ogóle to system kwalifikacji do Igrzysk jest bez sensu i po co to komu, pogoda brzydka, co to za lato i dlaczego zabrakło czekolady … (ach, jak ja kocham wymyślać te "narzekanki"!)

Ja marudzić nie będę, powtórzę za Pawłem Zagumnym, że  to jest siatkówka, tu się not za styl nie rozdaje. Tak, moi drodzy, nie inaczej liczą się zwycięstwa, a te mamy na koncie dwa. Wymęczone, wyszarpane, wywalczone. Bo droga do Rio nie jest usłana różami, a w życiu, tak jak w siatkówce, nie ma sprawiedliwości. Dlatego trzeba bić brawo. Trzeba bić brawo, bo nasza reprezentacja walczy i wygrywa, ze swoimi słabościami i z przeciwnikiem.

#go #Poland

Przystanek RIO

Igrzyska Olimpijskie. Cel sam w sobie. Życiowe marzenie, choć jeszcze niespełnione. 

Panie i Panowie, przed nami turniej kwalifikacyjny w Japonii, ostatnia szansa na olimpijski awans. Turniej wcale niełatwy. 

O kwalifikacje powalczy Polska, Francja, Australia, Iran, Japonia, Chiny, Wenezuela i Kanada. 

Przepustkę do RIO zdobędą trzy najlepsze ekipy z podkreśleniem, że jedną z nich na pewno będzie najlepsza drużyna azjatycka, bez względu na zajmowaną w ostatecznym rozrachunku pozycję. 

Liczyć się będzie każdy punkt, każdego seta, w każdym meczu. 

Na bok kalkulacje i spekulacje. 

Każdy moment turnieju w Tokio to tie-break o wszystko, o olimpijskie być albo nie być.

Ale zanim Rio, zanim wioska olimpijska, zanim tie-break o marzenia
spotkamy się w Krakowie podczas Memoriału Huberta Jerzego Wagnera.

Bułgaria.

Belgia.

Serbia.

Polska.

Fajerwerek nie będzie, nikt ich nie oczekuje. 

Będzie taktyka i sprawdzanie ustawień, rotowanie składem i szlifowanie formy. 

Będzie walka i Najlepsi Kibice na Świecie.

 Zacznijmy więc siatkarskie święto. A potem jedźmy do Tokio!

#goPoland

Rozkład jazdy :

17 maja (wtorek) :

17:30 Belgia - Serbia
20.30 Polska - Bułgaria

18 maja (środa) :

17:30 Bułgaria - Serbia

20:30 Polska - Belgia

19 maja (czwartek) :

17:30 Belgia - Bułgaria

20:30 Polska - Serbia

Wkręceni.

Zastanawiałeś się kiedyś, dlaczego czujesz się zachwycony? 

Co sprawia, że Twój organizm produkuje tysiące endorfin? 

W jaki sposób zachwyt przeradza się w uwielbienie, a uwielbienie w miłość?

Znasz ten stan błogiego szczęścia, gdy po całym dniu siadasz w ulubionym fotelu i uspokajasz galopujące myśli kubkiem herbaty i kostką (dobrze, kogo ja oszukuję? Na jednej kostce nigdy się nie kończy) czekolady. Odprężasz się, wyciszasz. Zamykasz oczy. 

W tle Twoja ulubiona muzyka. I myślisz jak to się wszystko zaczęło?

Najpierw młodzieńcze zauroczenie. Ekscytacja. Tyle kolorów i emocji. Tyle ludzi dookoła. Szczęśliwych ludzi robiących show na trybunach. Imponuje Ci to. Zachwyca. Zazdrościsz im, że tam są. Oglądają to cudowne widowisko na żywo, a Ty tylko przed telewizorem. Powoli się wkręcasz, zarażasz spontaniczną radością.  Podoba Ci się ten entuzjazm. Widzisz, że to wyjątkowi ludzie o dobrym sercu. I tak z biegiem czasu każdy następny meczos to Twoje małe święto. Potem pierwszy bilet. Pierwsza szalona podróż. Pierwsze wejście na halę. Pierwsza rywalizacja na żywo. Łzy szczęścia, łzy bólu. Zdecydowanie wolę te pierwsze, bo te drugie niszczą mi życie. Miłość do siatkówki to jednak ciężki kawałek chleba, ale nic co wartościowe, nie jest łatwe.

Mijają lata. Zawodnicy przychodzą, rozkochują i odchodzą, jak to faceci. A Ty trwasz. Pielęgnujesz siatkarskie zauroczenie. I zakochujesz się. Bezwarunkowo i na zawsze. Coraz częściej bierzesz udział w tym niezwykłym sportowym spektaklu. Meczos z perspektywy hali to Twoje ukochane święto, taka najlepsza na świecie kompilacja Bożego Narodzenia i Dnia Dziecka. Tworzysz wspólnie z kibicami otoczkę tego święta; skaczesz, klaszczesz, śpiewasz, krzyczysz, czarujesz, płaczesz. W pewnym momencie uświadamiasz sobie, że jest coś więcej. To prawdopodobnie punkt, w którym Twoja siatkarska miłość dojrzała. Skupiasz się na ustawieniu, analizujesz rozegranie. Czytasz grę. Wgryzasz się w tort statystyk, chociaż wiesz dobrze, że statystyki nie grają. Serce nadal bije jak szalone na meczu ukochanej drużyny, ale Ty nie jesteś już tą beztroską 9-latką. Siatkówka Cię wychowała, uczyniła swoim dzieckiem. Nauczyła życia we wszystkich jego barwach. I wiesz, że mimo wszystko nie odejdziesz. Bo kto raz siatkówkę pokochał, ten nigdy jej nie zdradzi. Ona zawsze będzie na pierwszym miejscu, niezależnie od tego, ile łez już wycisnęła z Twoich oczu i ile ich jeszcze wyciśnie.

Jak feniks z popiołów.

„This is the end

Hold your breath and count to ten”

Adele, Skyfall

Lubię pisać patetycznie o rzeczach z pozoru niepatetycznych. Bawić się słowami, budować obrazy, oddziaływać na świat wszystkimi zmysłami. Jestem trochę niepraktyczna w tym swoim umiłowaniu hiperbolizacji, która miejscami ociera się o sacrum. Więc dziś nieco inaczej, z perspektywy sezonu niekompletnego  kibica niedzielnego – z konieczności. Subiektywnie. Bardzo. I ze snajperskim uczuciem.

Widziałam analogię. Naprawdę. I to ogromną. Analogię, która malowała na moich ustach szeroki uśmiech. Analogię, która nie pozwalała widzieć jak cudowna jest Zaksa, bo patrząc na ich zapierającą dech w piersiach siatkówkę widziałam nie kogo innego jak moją Skrę. Tak. Skrę. Mistrzowską. Tą ukochaną, bez fali nieporozumień i niżu grozy. W pełni słoneczną i opromienioną złotem. Zawadiacką, wysublimowaną, Skrę pełną gracji, kipiącą radością.

Wtedy Facu i Nico. Teraz Ben i Kevin.

Miguel Falasca i Fefe de Giorgi.

Latynoskie tango i francuska karuzela.

Podobało mi się.

Zostawiam statystyki. Nie znam się na liczbach, a w naszym siatkarskim środowisku są miliardy ekspertów bardziej eksperckich ode mnie. Podsumują, wyliczą, ocenią.

A ja? Ja miałam ciężki sezon. Skra z Pucharem, szatniową aferą, stołem z powyłamywanymi nogami, bez Ligii Mistrzów i złota krajowego podwórka. Nawet bez finału. Znów gdzieś nam się pogubiły marzenia w morzu gwiazd. Ale Miłoszowskie TO dopiero się zacznie. Karuzela transferowa właśnie ruszyła. Nie fascynuje mnie jak Białoszewskiego ta karuzela. Napawa grozą. Jak co roku trzeba będzie składać serce na nowo ..

A finał?

Jednostronny. Zaksa wygrywała jak chciała, gdzie chciała, kiedy chciała i z kim chciała. Pewni siebie, radośni, przyjemnością z gry i bycia razem na boisku niesieni jak na siatkarskich skrzydłach. Skupieni na celu, triumfujący. Zaksa grała na maksa, z głębi serca i umiejętności. Składam pokłony, podziwiam. Majstersztyk!

Jednostronna też rywalizacja o trzecie miejsce. Emocji jak na grzybach w tych play offach. A co by się działo, gdyby w finale mierzyła się Skra i Zaksa, dwie najlepsze obecnie polskie drużyny? Gromobicie siły, kunszt techniki, wysublimowane rozegrania, efektowne obrony, samba na trybunach a na boisku walka o każdy punkcik, spektakl godny Oskara.

Tak, mam jak to Asia słusznie zauważyła <bóldupy> (pożyczyłam, bo strasznie mi się to określenie podoba, szydercze do granic, prześmiewcze aż miło, a mam wrażenie, że gdyby odrzucić barwy klubowe na bok i spojrzeć trzeźwym okiem na sytuację, to wszyscy przyznaliby nam rację bezsensu systemu) . Pozostaje mieć nadzieję, że system rozgrywek w obecnej formie pozostanie, bo, naprawdę, jest najlepszy ze wszystkich dotychczasowych i najbardziej sprawiedliwy, z jednym tylko malutkim wyjątkiem – do finału, przy równej liczbie punktów, awansuje zespół, który ma na koncie więcej zwycięstw, jeśli i ta liczba jest taka sama (przewrotna ta matematyka!) wówczas rozpatrywany będzie stosunek setów.

Moja kochana Skro, łatwo nie będzie, ale ..

„Nic w świecie nie jest warte, żeby człowiek odwrócił się od tego, co kocha”

- doktor Rieux, Dżuma

Amen.