Nowe rozdanie

I think I lost my mind
Don’t worry about me
Happens all the time
In the morning I’ll be better
In the morning I’ll be better
Sing it again

~ Better, One Republic

W głośnikach One Republic – standardowo, niezmiennie, tradycyjnie. Taka moja oaza, stabilny punkt w kosmicznie falującym życiu. Heloł, 2017! Jestem o rok starsza, a o 100 lat mądrzejsza (no dobrze, to faktycznie bardzo optymistyczny scenariusz, ale bagaż doświadczeń solidnie dopakowany!). Jest drugi stycznia, godzina osiemnasta. Siedzę wygodnie w moim kochanym pokoju, jutro czas (ciężkiego) powrotu do Poznania i studenckiego życia. Mam na ten rok nową-starą koncepcję. I obiecuję się jej trzymać! Słowo na 2017 : RADOŚĆ. To będzie jej czas, bo z nią jest w życiu łatwiej :)

Jaki był 2016? Specyficzny. To chyba najodpowiedniejsze słowo. Chociaż było mnóstwo pozytywnych wydarzeń, był to też czas trudnych decyzji, decydujących rozstrzygnięć i przełomowych zmian. A zaczęło się tak …

4 stycznia 2016 roku zdałam prawo jazdy. Już wtedy czułam, że ten rok może mi się udać!

Matura. Wcale nie bzdura, haha. Zasuwałam jak dziki osiołek, żeby znaleźć się na TOP liście studentów przyjętych na psychologię. A że lubię zaczynać od nowa, z czystą kartą, zawsze chodzę swoimi drogami i im bardziej coś ktoś mi zachwala, tym bardziej tracę do tego sympatię (wyjątki : siatkówka, czekolada, książki) to wybrałam Poznań, nie Wrocław. I chociaż we Wrocławiu byłoby jak w domu, bo są tam wszyscy moi przyjaciele (i bardzo ładne mosty), to (chyba) dobrze mi tu, gdzie jestem. Poznałam wiele wspaniałych, nowych a już mi bliskich osób, nie tracąc jednocześnie nic z kontaktu z moimi wrocławiakami. I to jest kolejny plus w bilansie starorocznym – Snajperowa vs 2016 2:0 ;)

Nie zabrakło miejsca (i czasu!) na szalone wypady wakacyjne. Najpierw pomaturalne jezioro z najlepszą ekipą na świecie, Liga Światowa z kuzynostwem, rolki, rolki, rolki, szukanie mieszkania w Poznaniu, więc i wycieczek tam nie zabrakło. W końcu po 5 latach internetowej przyjaźni słowo stało się ciałem i spotkałam moją Asię ♥ . Wrzesień to już Katowice i pożegnanie mistrza Gumy, które pozostanie w moim serduchu na zawsze. Tak jak ocean książek, które pochłonęłam w te wakacje :)

Łódzki dzień

Katowice nocą

2016 to też pierwsza praca. Wspaniała ekipa i jeszcze lepsza atmosfera sprawiały, że wstawałam rano bez większych problemów (jak na największego śpiocha na świecie, praktycznie bezkolizyjnie!). Jestem wdzięczna za wszystko, czego się nauczyłam, za bezbolesne wejście w dorosłe, pracownicze życie. A w planach jest, by za ciężko zrobione pieniążki kupić aparat i zacząć przygodę z profesjonalnym sprzętem #będzie_nikon

Październik przywitałam w Poznaniu. Lubię to miasto [nie tylko za Lecha i rogaliki marcińskie, chociaż przyznaję, robią różnicę ;)]; czuję się tam .. swobodnie. Integracyjne spotkania, poznawanie nowych ludzi, zawieranie znajomości, które są naprawdę wartościowymi podstawami pod wspaniałe przyjaźnie, dwa dni u moich krejzoli we Wrocławiu, otrzęsiny, lost on Kaponiera .. Działo się!

Przeprowadzka, zmiana otoczenia, inny rytm dnia i nauki nieco odbiły się na moim zdrowiu, ale szczęśliwie udało się dotrwać do świąt, magicznych, jak zawsze i fantastycznego Sylwestra. Ale zanim święta …

♥

Sopot ♥

Okres świąteczno-noworoczny to czas wspomnień i podsumowań. Z czystym sumieniem mogę powiedzieć, że niczego nie żałuję. Chociaż czasami wydaje mi się, że jedną czy dwie sprawy załatwiłabym inaczej, to wiem, że jest to życzeniowe podejście, z perspektywy czasu wiele rzeczy wygląda po prostu nieco inaczej. Celowo opowiedziałam jedynie tę pozytywną część roku; wszystko co trudne i przełomowe zostanie w moim serduchu, osobistym pamiętniku. Musicie mi więc uwierzyć na słowo – na mojej rozliczeniowej karteczce było więcej plusów :)

Nowy Rok to także czas obietnic. Ludzie wpadają w szał postanowień i celów do zrealizowania. Jestem zwolenniczką metody małych kroczków, skupiania się na tym, co najbliżej i nie wybiegania w przyszłość. Mimo to, mam swoją listę. Nie jest to lista postanowień, a marzeń do spełnienia; docelowo na rok 2017, praktycznie liczę się z tym, że realizację może trzeba będzie w czasie przesunąć. Moim przewodnikiem przez te 365 dni będzie RADOŚĆ, więc cel numer jeden na każdy dzień to po prostu uśmiech i utrzymanie endorfin na poziomie oscylującym blisko stu procent. #be_happy

Moi drodzy, dziękuję za te 5 lat w skromnych progach mojego królestwa. W chwili zakładania bloga w najśmielszych snach nie wyobrażałam sobie aż takiego sukcesu. Tak, sukcesu. Ten blog jest moim sukcesem. Jest, dzięki Wam. Dlatego wielkie ukłony dla Was. Jesteście wspaniali! Za każde dobre słowo i skaczące cyferki licznika, za motywację i pozytywną energię – DZIĘKUJĘ ♥

Yes I’m neurotic I’m obsessed and I know it
I can’t take vacations and the brain won’t believe me I’m on one
Hawaii under warm sun
Yeah yeah

~ Better, One Republic

Wszystko ma swój początek i koniec. Moją alfą był 16 listopada 2011 roku, omega nastąpiła dzisiaj. Przez cały ten czas pojawiałam się i znikałam, wracałam w formie lub bez, ale zawsze byłam przez Was ciepło witana. Nie ma jednak sensu pisać bloga, w którego kiedyś wkładałam całe serce, na pół gwizdka. Nie mam siatkówki pod nosem; wyjazd z domu rodzinnego na studia pierwotnie chciałam połączyć z karierą bloggerki-reporterki, ale niestety, rzeczywistość potrafi pewne plany skutecznie zweryfikować. Studenckie życie to też brak telewizji, więc nie pamiętam kiedy ostatnio udało mi się obejrzeć mecz, który obejrzeć chciałam, a volleyworld to blog o siatkówce … Nie chcę go usuwać, bo to mój siatkarski pamiętnik, część mnie i mojej historii ale temu pamiętnikowi skończyły się kartki. Only know you love her when you let her go … so let her go.

Poznałam wielu wspaniałych ludzi, w tym moją Asię, którą z ręką na sercu mogę nazwać przyjaciółką, wiele się też nauczyłam. Za wszystko to do końca życia będę wdzięczna, bo Volleyworld to piękny kawałek mojego życia. Teraz trzymam jednak w ręku one - way ticket, czas na nowe rozdanie. 2 stycznia 2017 roku to ostatnia karta Volleyworldu.

Nie mówię żegnaj, ale do widzenia. Do kiedyś, gdzieś. Ciao!