Z serii "Dwa słowa" : Bezs(c)enność kibica.

Ona była piękna.
Miała w sobie tyle magii.
Tyle emocji.
Łączyła wszystkich ludzi na świecie.
Sprawiała, że byli jak rodzina.
Że czuli się częścią czegoś niezwykłego.
On był nią zafascynowany.
Oczarowała go swoją niezwykłością, magiczną pięknością, ogromem wyjątkowych emocji.
Zaręczyli się już dawno.
To była miłość od pierwszego wejrzenia.
Pokochali się miłością bezwarunkową.
Jak grom z jasnego nieba.
Bum i jest.
Nie wyobrażają sobie życia bez siebie.
Są dla siebie najważniejsi.
W zdrowiu, czy w chorobie, w szczęściu, czy nieszczęściu.
Ona jest dla niego jak tlen.
Bez niej nie może żyć.
Jej Wysokość Siatkówka i Kibic.
Szczęśliwe małżeństwo.

Więc nie śpi, nie je, nie uczy się, urywa się z pracy, walczy jak lew o urlop.
Dla swoich ulubieńców przemierza setki, tysiące kilometrów.
Zawsze ich wspiera.
Jest obok.
Płacze ze szczęścia po wspaniałych triumfach, płacze ze smutku po porażkach, bo łzy to taki nasz drogocenny wyznacznik miłości.
Najpierw oddycha spokojnie, potem galopująco, miewa stany przedzawałowe, które trwają krótko, by przerodzić się w zawał.
Kocha.
Warto więc mieć marzenia.
I spełniać je.
We wrześniu Polska oszaleje.
Oszaleje z miłości.
Z miłości do siatkówki.
A on znowu nie będzie spać, jeść, uczyć się, pracować.
Ważna będzie tylko ona, cała reszta pójdzie w niepamięć.
Będzie kibicować, ściskać kciuki, zdzierać gardło, odprawiać przedmeczowe rytuały, kalkulować, dodawać, odejmować, przewidywać.
Będzie kochać siatkówkę całym sercem, a siatkówka będzie ulicę dalej, w hali.
W hali, na której nie każdy się znajdzie.
Bo kibic jest drogi. A bilet bezcenny.

PS: Witam wszystkich bardzo cieplutko w to kwietniowe popołudnie! :)
Strasznie się stęskniłam za blogsferą. Czy to powrót? Chciałabym. Zobaczymy jak się wszystko potoczy :)
Ciao! ;*